آیا منتقمان خون شهدای کربلا از روی عشق به اهل بیت علیهم السلام قیام کردند؟

آیا منتقمان خون شهدای کربلا از روی عشق به اهل بیت علیهم السلام قیام کردند؟ یا برای رسیدن به شهرت و قدرت؟
پاسخ : بعد از شهادت امام حسین علیه السلام و یارانش در سال ۶۱هجری اوّلین گروهی که رسماً به خونخواهی آن حضرت قیام کرد، مشهور به توابین هستند. وقتی خواستند، قیام کنند، سران آنها از جمله سلیمان بن صرد خزاعی، مسیّب بن نجبه، عبدالله بن سعد ازدی، عبدالله بن وال و رفاعه بن شداد به کربلا رفته و در کنار تربت پاک حسین بن علی علیه السلام و گریه و اظهار ندامت و پشیمانی نمودند و از خداوند خواستند، که از سر تقصیر و خطاشان درگذرد و اظهار داشتند: پروردگارا! ما پسر دختر و پیامبرمان را خوار و بی یاور ساختیم. گذشته ما را ببخشای و توبه ما را بپذیر، که تو توبه پذیر مهربانی! (۱) بعد از این گروه، جناب مختار قیام کرد. مختار انسانی زیرک و محب علی و اهل بیت رسول خدا(ص) بود. امام صادق(ع) فرمود: “به مختار بد نگویید, چون کشندگان ما را کشت و از خون ما انتقام گرفت”. (۲) با این حساب نمی توان برای انتقام گیرندگان خون حضرت سیدالشهدا(ع) و یاران با وفایش هدفی جز عشق به امام و اهل البیت و اظهار ندامت و عذرخواهی تصور نمود. البته ممکن است، برخی از راه هوای و شهوت و… اظهار خونخواهی کرده باشند، به ویژه این که اهداف در نیات انسان است و نیت امری پوشیده است. چنانکه عباسیان نیز با شعار الرضا من آل محمد قیام کردند، اما هدفی جز به قدرت رسیدن نداشتند. (۳)
پی نوشت: ۱٫ مهدی شمس الدین، ثوره الحسین، بیروت، دار التعارف للمطبوعات، ۱۴۰۱ق، ص۲۶۴٫ (نرم افزار سیره معصومان)
۲٫ مجلسی، بحار الأنوار، تهران، اسلامیه، چ دوم، ۱۳۶۳ش، ج ۴۵، ص ۳۴۳٫ (نرم افزار سیره معصومان)
۳٫ أخبار الدوله العباسیه و فیه أخبار العباس و ولده، مؤلف مجهول (ق ۳)، تحقیق عبد العزیز الدوری و عبد الجبار المطلبی، بیروت، دار الطلیعه، ۱۳۹۱، ص۱۹۴٫ (نرم افزار نورالسیره)